Ως «χρυσάφι» επονομάζεται, συχνά, το ελαιόλαδο φέτος από αρκετούς γράφοντες επηρεασμένους προφανώς μόνον από τις υψηλές τιμές παραγωγού, που πράγματι φέτος απολαμβάνει, εξαιτίας της μειωμένης παραγωγής άλλων χωρών!
Ωστόσο η αρχαία ρήση «ού πάς ο λάμπων χρυσός» φαίνεται όχι μόνο να ταιριάζει, αλλά να βρίσκει καλή εφαρμογή στην περίπτωση αυτή.
Και αυτό γιατί, οι αλυσιδωτές αυξήσεις του κόστους σε όλες τις φάσεις από την παραγωγή μέχρι τη διάθεση του προϊόντος, που έχουν προκαλέσει η ενεργειακή και οικονομική κρίση αλλά και οι συνακόλουθες κοινωνικές και εργασιακές μεταβολές, περιορίζουν δραστικά ή και εκμηδενίζουν σχεδόν πλήρως τις αυξήσεις στις τιμές.
Από την άλλη πλευρά η ακατανόητη επιστημονικά, πολιτικά και αγρονομικά υποβάθμιση της ελαιοκαλλιέργειας με την νέα ΚΑΠ με την σχεδόν πλήρη εξομοίωση των ενισχύσεων που παρέχονται για αυτή με εκείνες που παρέχονται για ασκεπείς εκτάσεις και βοσκοτόπους, προδικάζει μια βέβαιη κατάρρευση της σε επόμενες χρονιές.
Και η κατάρρευση αυτή ασφαλώς μπορεί να είναι δραματική, αν η παραγωγή της χώρας μας του χρόνου θα είναι μειωμένη, αλλά και οι τιμές, λόγω της αναμενόμενης, άνευ απροόπτου, αυξημένης παραγωγής των άλλων χωρών, θα επανέλθουν στα επίπεδα των 2,0-2,5€/kg!
Επομένως, σωστό είναι να παύσουν οι διθυραμβικές εξάρσεις κάποιων παραγόντων για την φετινή «ευτυχία» των ελαιοπαραγωγών και την θέση τους να πάρουν σοβαροί προβληματισμοί για την επίλυση των νέων προβλημάτων που αναφύονται στην παραγωγή και στην διάθεση.
Και στα προβλήματα αυτά, εκτός από την αναποτελεσματικότητα της δακοκτονίας, προστέθηκε φέτος το υψηλό κόστος παραγωγής (εργατικά, λιπάσματα, φάρμακα, καύσιμα, κ.λ.π.) και βέβαια συνεχίζεται η ανυπαρξία σοβαρής πολιτικής για την διάθεση του χύμα και τυποποιημένου!
Και επί τέλους, ας παύσουν οι κραυγές για φιλοπεριβαλλοντικές πολιτικές όταν η μόνη και άκρως περιβαλλοντική καλλιέργεια της ελιάς, αφήνεται στην εγκατάλειψη και παραδίδεται βορρά στις πυρκαγιές!
ΚΟΣΤΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΚΑΠ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΕ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΗΝ ΕΛΑΙΟΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ
Γράφει ο Νικ. Μιχελάκης*
