Θα ήθελα να δω το νησί μου να μιλάει παντού για τα πανέμορφα φαράγγια του, τις ατέλειωτες βουνοκορφές του, τα χωριουδάκια τα κρυμμένα καλά από τους χάρτες, τις αμέτρητες φυσικές πίστες αναρρίχησης, τα φιδίσια μονοπάτια που μόνο σε εικονογραφημένα παραμύθια θα βρεις…
Θα ήθελα να δω το νησί μου να δείχνει εκείνα τα ξεχασμένα καφενεδάκια που σερβίρουν μόνο καφέ, τσικουδιά και μπυράλ, με κέρασμα λίγα φυστίκια αράπικα και ένα λουκούμι, τα φορτωμένα λιόφυτα με τον ανθό της άνοιξης και τις θάλασσες των άγριων αβρωνιών. Τα καταπράσινα αμπέλια που φορτώνονται σιγά – σιγά τα σταφύλια, τα οποία θα δώσουν το μοναδικό κρητικό κρασί που θα γεμίσει τα ποτήρια της αυριανής παρέας.
Θα ήθελα να δω το νησί μου να ακούει το θρόισμα των αθάνατων πεύκων, τα βελάσματα των νεογέννητων αρνιών που βοσκούν αμέριμνα και το κράξιμο των διψασμένων κατάμαυρων κοράκων. Το σήμαντρο στο ξωκλήσι της Αγιά Μαρίνας και το τρεχούμενο νερό από τις χιλιάδες πηγές που αναβλύζουν μέσα από τα έγκατα της κρητικής γης.
Θα ήθελα να δω το νησί μου να ονειρεύεται την άλλη μέρα αλλιώς. Να μη μετράει πόσους τοίχους θα χτίσει. Και πόσο μακριά θα πρέπει να μπει η μια ξαπλώστρα από την άλλη. Να ρίχνει κλεφτές ματιές τριγύρω του και να αντιγράφει ό,τι του δείχνει η αστείρευτη φύση της Κρήτης.
Θα ήθελα να δω το νησί μου να βλέπει μπροστά. Να μην κιοτεύει. Να μπαίνει μπροστά και να διατυμπανίζει παντού ότι εδώ μπορεί να βρει κανείς ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Πέρα και πάνω από την πανδημία. Να φτιάξει το λεύκωμα, να κάνει εικόνες και χωρίς λόγια, να πει παντού, σε όλες τις γλώσσες την ομορφιά και καθαρότητα του τόπου.
Οχι με στόχο το κέρδος το υλικό. Αλλωστε σήμερα αποδείχτηκε το πόσο μικρή σημασία έχει. Με κέρδος αμέτρητο, προστιθέμενο και ανυπολόγιστο. Αν κάτι μας άφησε όλη αυτή η ιστορία είναι η σχέση του ανθρώπου με τη φύση που τον περιβάλλει. Την φύση την αμόλυντη, την ανέγγιχτη, την απομακρυσμένη. Αυτή δηλαδή, που κυριαρχεί και βασιλεύει, αιώνες τώρα, σε αυτόν τον τόπο.
Εκεί να στοχεύει ο καθένας μας και αυτό να προφυλάξει. Σαν φυλακτό ολόχρυσο στα χέρια των παιδιών μας…
κείμενα από hania.news
