Παιδί μου…
θέλω πολύ να με ακούσεις…
για αυτό θα χαμηλώσω στο ύψος σου…
ξέρω πως το δικό μου σώμα μπορεί να μοιάζει πελώριο στα μάτια σου και να μη σου επιτρέπει να συγκεντρωθείς σε αυτά που σου λέω…
ίσως μοιάζει απειλητικό, ίσως σε τρομάζει…
θα χαμηλώσω αρκετά ή θα σε πάρω αγκαλιά για να με αισθάνεσαι…
θα σου αγγίξω τον ώμο…θα σε κοιτάξω στα μάτια…θα σου μιλήσω χαμηλόφωνα…
θέλω όλες σου οι αισθήσεις να με νιώθουν για να συγκεντρωθείς στην επικοινωνία μας…δε θα σου τραβήξω το πηγούνι προς τα πάνω…δήθεν για να επιμείνω ότι πρέπει να με κοιτάς και εσύ…
θέλω να με νιώθεις…δε θέλω να απολογείσαι…
θέλω να με ακούς…δε θέλω να με φοβάσαι…
δε θα φωνάξω…θα μιλήσω χαμηλόφωνα…
η ένταση και ο αγριεμένος τόνος δε σου αφήνουν περιθώριο να συγκεντρωθείς στα λόγια μου…
ούτε κι εγώ καταλαβαίνω πελώριους τύπους που έρχονται αγριεμένοι προς το μέρος μου, φωνάζοντας δυνατά…
μπορεί να κάνω πίσω…από φόβο…από έκπληξη…
αλλά σίγουρα δεν καταλαβαίνω τί ήθελαν να μου πουν…
Άλλωστε…θέλω τη δυνατή μου τη φωνή να την φυλάξω για στιγμές σημαντικές…
για εκείνες τις ώρες που ο κίνδυνος είναι μεγάλος και που δεν με νοιάζει αν προλαβαίνεις να σκεφτείς…
θέλω να σου φωνάξω τη στιγμή που πας να περάσεις τον δρόμο και με νοιάζει να ακινητοποιηθείς γιατί η φωνή της μαμάς σημαίνει κίνδυνο και όχι απλά θυμό, διαφωνία, ένταση…
Παιδί μου…
δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος στη ζωή μου, που η επικοινωνία μαζί του να με νοιάζει περισσότερο…
για αυτό θέλω να το κάνουμε σωστά
Κωστάκου Κωνσταντίνα
Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια
