Βράδυ.
Αγκαλιασμένοι ακούγοντας το αγαπημένο μας τραγούδι. Με φιλάς τρυφερά και το βλέμμα σου βυθίζεται στο δικό μου.
Χάνομαι στην αγκαλιά σου σαν μικρό κοριτσάκι.
Τι σκέφτομαι, με ρωτάς.
Να μην τελειώσει η βραδιά, αυτό σκέφτομαι.
Να μην αλλάξεις, αυτό επιθυμώ.
Να παραμείνεις αυτό που μου συστήθηκες γιατί δεν αντέχω αλλά αποκαλυπτήρια.
Σου έχω αποκαλύψει τους φόβους μου, τους πόνους μου, τα πάντα.
Ξέρεις τι ζητάω.
Φτιάξε μου ένα παραμύθι να κλειστώ.
Ένα παραμύθι γεμάτο από αλήθειες όμως.
Θέλω αγάπη, ειλικρίνεια, γέλιο, χαρά, ηδονή, πάθος.
Μην με γεμίσεις με δεύτερες σκέψεις.Μην ψάξεις να ματώσεις τις ίδιες πληγές που πάλεψα για να κλείσω.
Κι εγώ με τη σειρά μου θα γιατρέψω τις δικές σου πληγές. Θα τις φιλώ γλυκά να πάψουν να σε πονούν και θα σου αποδείξω πως όλες οι γυναίκες δεν είναι το ίδιο.
Πες μου τι σκέφτεσαι ψυχή μου και με κοιτάς με αυτό το βλέμμα;
Θέλω κάθε ξημέρωμα μαζί σου, μου απαντάς.
Να ξυπνάω και να σου δίνω το πρώτο φιλί για καλημέρα,και το τελευταίο για καληνύχτα.
Να με βλέπεις να χαμογελώ και η αιτία να είσαι εσύ.
Αυτά είναι τα λόγια σου.
Και χάνομαι στην αγκαλιά σου όταν τα μάτια μου βυθίζονται στα δικά σου.
Κάθε φορά που το σ’αγαπω βγαίνει από τα χείλη σου, νιώθω ότι μιλάει η καρδιά σου.
Τοσο απλά και συνάμα τόσο υπέροχα όλα.
Δεν θέλει πολλά η αγάπη.
Ανθρώπους αληθινούς θέλει.
Δύο σώματα, δύο καρδιές που λειτουργούν σαν ένα.
Δυο ψυχές που κούμπωσαν απόλυτα.
Αγάπη, τι όμορφο πράγμα τελικά.
Γράφει η Λία Ευαγγελίδου
