Τρια παιδιά, οι Qimera, προβληματίστηκαν, έγραψαν και τραγούδησαν για όσα βιώνουμε. “Η φύση το φωνάζει να το ακούς, δεν είμαστε άτρωτοι”
Ο Χάρης, ο Νικόλας και ο Νίκος ή αλλιώς οι “Qimera”, είναι παδικοί φίλοι που πρόσφατα επέστρεψαν στην Ελλάδα. Οι τρεις τους αποφάσισαν να γράψουν για όσα σκεφτόμαστε και μας προβληματίζουν, για τις πρωτόγνωρες μέρες που ζούμε, λόγω κορονοϊού. Έτσι οι Qimera και η Rosie συνέθεσαν τις “στΑγώνες”.
Χωρίς να κουνάνε επιτηδευμένα το δάχτυλο σε κανέναν, ένα ραπ διαφορετικό, ένα ραπ γεμάτο ελπίδα. Ένας φόρος τιμής στους αφανείς ήρωες των ημερών μας, τους γιατρούς, τους ντελιβαράδες και τους υπαλλήλους των σούπερ μάρκετ. Οι Qimera και η Rosie μέσα από τις “στΑγώνες”, δίνουν νόημα στον κάθε τους στίχο, δίνουν ελπίδα για την άνοιξη που, όπως γράφουν και οι ίδιοι “θα ρθεί, απλά θ’ αργήσει”.
Μας θυμίζουν τι πραγματικά έχει αξία. Μας θυμίζουν πως αυτό που ζούμε είναι ένα μάθημα για όλους μας.
Ο Χάρης ανέλαβε τη στιχουργία και την ερμηνεία, Ο Νικόλας τη μουσική παραγωγή, ενώ ο Νίκος ήταν υπεύθυνος να βάλει εικόνα στους στίχους και τη μουσική των παιδιών.
Ήταν μια μέρα κι αυτή σαν τις προηγούμενες
Ένιωθες πως δεν σε χωρούσε το σπίτι που μενες
Μέσα δεν μένεις γιατί χάνεσαι σε σκέψεις
Θέλεις να βγεις να παίξεις, να τρέξεις και να δουλέψεις
Κι ήρθε η μέρα τελειώματα του Φλεβάρη
Που τα πρώτα συμπτώματα τα πήραμε χαμπάρι
Η χώρα που χει μάθει να γκρινιάζει με καμάρι
Θα ξυπνάει στο μπορεί και θα κοιμάται στο μακάρι
Οι μέρες πέρασαν και φέρανε τα τέρατα
Μοιάζουνε χωριά τα κράτη που ήταν τετραπέρατα
Μου λεγαν θα ρθουν τα χειρότερα κι εγώ αμφέβαλα
Ερήμωσαν τα θέατρα και σώπασαν τα πέταλα
Φανάρια άχαρα τα λένε με την άσφαλτο
Κοίτα πως έχασε το θρόνο του το Σάββατο
Απλώθηκε σιωπή και πεθυμήσαμε το μπάχαλο
Ας μάθουμε να βλέπουμε τον πόνο μας σαν δάσκαλο
Πρέπει να μάθουμε και εμείς απ’ τους γερόλυκους
Που φύγαν απ την πόλη τους να σώσουν τους υπόλοιπους
Είναι παππούδες και γιαγιάδες που είναι μόνες τους
Σκεφτήκαν τους επόμενους και δώσαν τους αγώνες τους
Η φύση το φωνάζει να το ακούς, δεν είμαστε άτρωτοι
Πίσω από εικόνες και αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι
Πια δεν έχουμε άλλοθι να τρώμε από τις σάρκες μας
Γι’ αυτό και τις φοράμε μπας και πέσουνε οι μάσκες μας
Με το χειμώνα μίλησα και μου πε ξένε
Φέτος θα καθίσω πιο πολύ, συνήθισε με
Η άνοιξη είναι άρρωστη, δεν μπορεί να μιλήσει
Αλλά μου πε να σου πώ οτι θα ρθεί, απλά θ’ αργήσει
Ένας εχθρός που δεν βλέπει σύνορα και όρια
Παλίκαροι στον Έβρο και ταλαίπωροι στη Μόρια
Είμαστε δίπλα σε όποιον νιώθει την απώλεια
Κι η μουσική μας είναι η ελπίδα σε εμβόλια
Είναι ο καθένας από μας μία σταγόνα
Τόσο μικρή μα τόσο σημαντική
Μα αν ενωθούμε όλοι σε έναν αγώνα
Θα φτιάξουμε μαζί μια θάλασσα μαγική
Είναι ο καθένας από μας ένα κομμάτι
Από κομμάτια απαρτίζονται τα σύνολα
Κι όταν ο καθένας από μας θα κάνει κάτι
Τότε θα γινόμαστε λίγο καλύτεροι στα δύσκολα
Ανοίγουμε τις πόρτες μας εν μέσω καραντίνας
Τόσοι ξένοι μαζεμένοι που μοιάζουμε μεταξύ μας
Απ το σπίτι στην αυλή μας κι ο καθένας τα δικά του
Μα σε ποιόν ανήκει τι αυτή την ώρα του θανάτου
Μάθαμε πρόθυμα να ζούμε στη διχόνοια
Πόσο ακρίβυνε μια βόλτα στην Ομόνοια
Τώρα που κλείσαν τα μπαρ και τα εστιατόρια
Πόσο διαφέρουνε τα νότια απ’ τα βόρεια
Ένας ιός την ελπίδα μου δεν θα φθείρει
Της έμαθα να ζει πάνω στης Άρτας το γιοφύρι
Το αύριο θα σπείρει αφού θέρησε τη μνήμη
Είναι ο άνθρωπος που ένωσε πίστη και επιστήμη
Για τη γενιά μου που δεν πίστευε ποτέ της
Πως θα βρεθεί στο δρόμο της ένας καλός ηγέτης
Το σώμα μου κρατούμενο, η σκέψη μου δραπέτης
Και της είπα άμα δεις την άνοιξη τραγούδησε της
Ένα τραγούδι που χει λόγια τρυφερά
Καλό κουράγιο αδερφέ ντελιβερά
Άντε σιγά σιγά να ξαναμπούμε σε σειρά
Και να μάθουμε να βλέπουμε τα πάντα καθαρά
Για την κυρά Μαρία που κάθεται στο ταμείο
Αμείβεται για έναν μα εργάζεται για δύο
Για το Νίκο το γιατρό που δεν λέει να καταρρεύσει
Δεν αγκάλιασε την κόρη του για να την προστατέψει
Για τη Νίκη που δουλεύει νοσηλεύτρια
Που παλεύει να μην είναι η ήττα ολέθρια
Κι αλήθεια θεραπεύτηκα και χάρηκα όταν είδα
Πως τη φαρμακοποιό της γειτονιάς τη λένε Ελπίδα
Eίναι ήρωες μεγάλοι κι αφανείς
Που ονόματα και πρόσωπα δε θυμάται κανείς
Μα εκείνοι είμαστε εμείς και εμείς είμαστε εκείνοι
Κι ο δυνατός θέλει κάποιος δύναμη να του δίνει
Κι όσο εκείνοι ξαναχτίζουνε τα τείχη
Η άνοιξη είναι στο κρεβάτι της και ξεροβήχει
Η σκέψη μου πλησίασε την έπιασε απ τη μέση
Κι όσο της τραγουδούσε έδειχνε να της αρέσει
Τώρα τη βλέπω μαζεμένη στο κρεβάτι
Της είπα για να ρθεις μήπως μπορώ να κάνω κάτι
Μου έκλεισε το μάτι και μου πε για να προλάβει
Θέλει μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι
Είναι ο καθένας από μας μία σταγόνα
Τόσο μικρή μα τόσο σημαντική
Μα αν ενωθούμε όλοι σε έναν αγώνα
Θα φτιάξουμε μαζί μια θάλασσα μαγική
Είναι ο καθένας από μας ένα κομμάτι
Από κομμάτια απαρτίζονται τα σύνολα
Κι όταν ο καθένας από μας θα κάνει κάτι
Τότε θα γινόμαστε λίγο καλύτεροι στα δύσκολα
