Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Φίλες, κολλητές, αδερφές! Παντού και πάντα μαζί! Γιορτές, διακοπές, ξενύχτια, γλέντια, σε όλα μαζί! Ήσουν εκείνη που την κανάκευε σε κάθε στεναχώρια της. Εκείνη που της έδινε το χέρι σε κάθε πτώση. Εκείνη που έβρισκε λύση, σε κάθε της πρόβλημα.
Ήσουν εκείνη που χαιρόταν διπλά με τη δική της χαρά. Εκείνη που καμάρωνε για τις επιτυχίες της. Εκείνη που της έδινε κουράγιο να συνεχίσει να προσπαθεί. Μέχρι τη στιγμή που την χρειάστηκες…
Μέχρι τη στιγμή που εσύ λύγισες και χρειαζόσουν ένα χέρι να σε βοηθήσει να σηκωθείς ή τουλάχιστον να καθίσει στο πάτωμα δίπλα σου. Εκείνη η στιγμή, η δική σου δύσκολη στιγμή, ήταν αυτή που εκείνη αποφάσισε να φύγει. Να την κάνει. Να κιοτέψει μπροστά στις δυσκολίες. Λιποτάκτης στη φιλία… Πόσο λυπηρό να ανακαλύπτεις την αλήθεια που κρύβει κάποιος μέσα του, στις πιο δύσκολες σου στιγμές;
Αναρωτήθηκες πολλές φορές τι μπορεί να έφταιξε. Προσπάθησες πολλές φορές να της βρεις ελαφρυντικά. Θύμωσες πολλές φορές με τον εαυτό σου, που δεν είχες καταλάβει νωρίτερα. Ότι κι αν σκέφτηκες, όσες απαντήσεις κι αν έμειναν αναπάντητες, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Πόνεσες. Πόνεσες, γιατί πονάει να σε προδίδουν άνθρωποι στους οποίους έχεις επενδύσει, στους οποίους πίστευες, τους οποίους αγαπούσες και εμπιστεύθηκες.
Δυστυχώς υπάρχουν κι αυτοί. Αυτοί που είναι εκεί μόνο όσο έχουν κάτι να πάρουν από σένα. Μόνο όσο έχουν κάτι να κερδίσουν. Άνθρωποι κενοί, ανίκανοι να αγαπήσουν, που κοιτούν μόνο να παίρνουν.
“Δεν πειράζει” να λες. Μέχρι εκεί μπορούσαν. Μέχρι εκεί άντεχαν. Μπορεί να έχασες μια “κολλητή”, αλλά έμαθες κάτι πολύ σημαντικό. Έμαθες πως υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι, αυτοί οι φίλοι… φίλοι που στα δύσκολα την κάνουν, αλλά φίλοι που δεν ήταν τότε, μάλλον δεν ήταν ποτέ!
Πηγή: loveletters.gr
